Rozdział 25 – NIEZMIENNE PRAWO BOŻE
Apotem otwarła się w niebie Świątynia Boga i Arka Jego Przymierza ukazała się w Jego Świątyni” (Ap 11,19 BWP). Arka Przymierza Bożego znajduje się w miejscu najświętszym, w drugim pomieszczeniu świątyni. W symbolicznej służbie świątyni ziemskiej, „która jest tylko obrazem i cieniem niebieskiej”, ta część była otwierana jedynie w wielkim Dniu Pojednania w celu oczyszczenia świątyni. Dlatego też obwieszczenie, że świątynia Boża w niebie została otwarta i ukazała się Arka Przymierza, wskazuje na fakt, że w roku 1844 otwarte zostało miejsce najświętsze w niebiańskiej świątyni, gdy Chrystus wszedł tam, aby rozpocząć ostatni etap dzieła pojednania. Ci, którzy przez wiarę weszli ze swym Najwyższym Kapłanem tam, gdzie pełni On swoją służbę w miejscu najświętszym, ujrzeli Arkę Jego Przymierza. Studiując temat świątyni, pojęli, na czym polegała zmiana charakteru służby Zbawiciela, i zrozumieli, że teraz służy On przed Arką, przynosząc w imieniu grzeszników własną krew.
Arka w ziemskiej świątyni zawierała dwie kamienne tablice, na których zapisane były Boże przykazania. Była ona po prostu miejscem, w którym przechowywano tablice z zapisem prawa — to obecność Bożych przykazań nadawała jej wartość i świętość. Kiedy otworzyła się świątynia w niebie, ukazała się Arka Przymierza Bożego. W miejscu najświętszym niebiańskiej świątyni trwa nienaruszalne prawo Boga — prawo, które zostało ogłoszone przez Niego osobiście wśród odgłosu gromów na Synaju i zapisane Jego własnym palcem na kamiennych tablicach.
Prawo Boże w niebiańskiej świątyni to wspaniały oryginał, a przykazania zapisane na kamiennych tablicach, a potem utrwalone przez Mojżesza w Pięcioksięgu były jego bezbłędnym odpisem. Do tych, którzy pojęli znaczenie tej ważnej kwestii, dotarło, jak święty i niezmienny charakter posiada Boże prawo. Jak nigdy dotąd czuli siłę słów Zbawiciela: „Bo zaprawdę powiadam wam: Dopóki nie przeminie niebo i ziemia, ani jedna jota, ani jedna kreska nie przeminie z zakonu [prawa — red.]” (Mt 5,18). Prawo Boże ukazujące Jego wolę i odzwierciedlające Jego charakter musi trwać wiecznie jako „wierny świadek na niebie”405. Żadne z przykazań nie zostało anulowane; nie została zmieniona ani jedna kreska, ani jedna jota. Psalmista mówi: „Panie, słowo twoje trwa na wieki na niebie”. „Dzieła rąk jego to prawda i sąd, niezmienne są wszystkie jego przykazania; ustalone na wieki wieków” (Ps 119,89 DBG; 111,7-8 UBG).
W samym sercu Dekalogu znajduje się czwarte przykazanie w takim brzmieniu, w jakim ogłoszono je po raz pierwszy: „Pamiętaj o dniu sabatu, aby go święcić406. Sześć dni będziesz pracował i wykonywał wszelką swoją pracę, ale siódmego dnia jest sabat Pana, Boga twego: Nie będziesz wykonywał żadnej pracy ani ty, ani twój syn, ani twoja córka, ani twój sługa, ani twoja służebnica, ani twoje bydło, ani obcy przybysz, który mieszka w twoich bramach. Gdyż w sześciu dniach uczynił Pan niebo i ziemię, morze i wszystko, co w nich jest, a siódmego dnia odpoczął. Dlatego Pan pobłogosławił dzień sabatu i poświęcił go” (Wj 20,8-11).
-264 –
Duch Boży przemówił do serc tych, którzy badali Słowo Boże. Nie mogli oprzeć się przekonaniu, że w niewiedzy łamali to przykazanie, nie szanując dnia odpoczynku Stwórcy. Zaczęli badać powody święcenia pierwszego dnia tygodnia zamiast dnia, który uświęcił Bóg. Nie mogli znaleźć w Piśmie Świętym dowodu na to, że czwarte przykazanie zostało obalone albo że szabat został zmieniony; błogosławieństwo, które od początku uświęcało siódmy dzień, nigdy nie zostało cofnięte. Szczerze pragnęli poznać wolę Boga i wypełniać ją; kiedy spostrzegli, że łamali prawo Boże, ich serca napełniły się smutkiem i okazali swą lojalność wobec Boga, uznając Jego szabat za święty.
Podejmowano wiele poważnych prób obalenia ich wiary. Nikt nie był w stanie zaprzeczyć, że skoro ziemska świątynia była obrazem czy odwzorowaniem niebiańskiej, to prawo zdeponowane w Arce Przymierza na ziemi stanowiło dokładny odpis prawa z arki niebiańskiej oraz że akceptacja prawdy dotyczącej niebiańskiej świątyni pociąga za sobą uznanie wymagań Bożego prawa, a zatem uznania szabatu z czwartego przykazania. W tym tkwiła tajemnica zajadłego i uporczywego sprzeciwu wobec spójnego wykładu Pisma, który dowodził, że Chrystus wykonuje swoją służbę w niebiańskiej świątyni. Ludzie usiłowali zamknąć drzwi, które Bóg otworzył, a otworzyć te, które On zamknął. Jednak „Ten, który otwiera, a nikt nie zamknie, i Ten, który zamyka, a nikt nie otworzy”, oznajmił: „[O]to sprawiłem, że przed tobą otwarte drzwi, których nikt nie może zamknąć” (Ap 3,7-8). Chrystus otworzył drzwi do miejsca najświętszego, innymi słowy — rozpoczął tam służbę. Spoza otwartych drzwi niebiańskiej świątyni popłynęło światło, a czwarte przykazanie zostało ukazane jako integralna część przechowywanego tam prawa. Człowiek nie był w stanie obalić tego, co ustanowił Bóg.
Ci, którzy przyjęli światło dotyczące pośrednictwa Chrystusa i niezmienności prawa Bożego, odkryli, że były to prawdy objawione w czternastym rozdziale Księgi Apokalipsy. Poselstwa z tego rozdziału składały się na potrójne ostrzeżenie, które ma przygotować mieszkańców ziemi na powtórne przyjście Pana. Zapowiedź: „Nadeszła godzina Jego sądu” wskazuje na ostatnią fazę dzieła pośrednictwa Chrystusa dla zbawienia ludzi. Niesie ona w sobie prawdę, która musi zostać ogłoszona, zanim zakończy się orędownictwo Zbawiciela i powróci On na ziemię, żeby zabrać do siebie swój lud. Dzieło sądu, które rozpoczęło się w 1844 roku, musi trwać, dopóki nie zostaną rozpatrzone sprawy wszystkich, zarówno żywych, jak i umarłych; będzie to trwało tak długo, dopóki nie zakończy się dla ludzi czas próby407. Aby ludzie mogli być gotowi na sąd, poselstwo wskazuje im: „Bójcie się Boga i oddajcie mu chwałę, gdyż nadeszła godzina sądu jego, i oddajcie pokłon temu, który stworzył niebo i ziemię, i morze, i źródła wód”. Rezultat przyjęcia tego poselstwa opisują słowa: „Tu się okazuje wytrwałość świętych, tych, którzy strzegą przykazań Boga i wiary Jezusa” (BT). Aby być gotowym na sąd, należy przestrzegać Bożych przykazań. Prawo stanowi miarę charakteru. Apostoł Paweł oznajmia: „[C]i, co w Prawie zgrzeszyli, przez Prawo będą sądzeni (…) w dniu, w którym Bóg przez Jezusa Chrystusa sądzić będzie ukryte czyny ludzkie”. Mówi [również], że „ci, którzy Prawo wypełniają, będą usprawiedliwieni” (Rz 2,12-16 BT). Podstawą do zachowywania prawa Bożego jest wiara; ponieważ „bez wiary (…) nie można podobać się Bogu”, a „każdy czyn, który nie pochodzi z wiary, jest grzechem” (Hbr 11,6; Rz 14,23 BWP).
-265-
Pierwszy anioł wzywa ludzi: „Bójcie się Boga i oddajcie mu chwałę”; apeluje, aby uczcili Go jako Stwórcę niebios i ziemi. Aby mogło się tak stać, muszą poddać się Jego prawu. Mędrzec mówi: „Bój się Boga i przestrzegaj jego przykazań, bo to jest obowiązek każdego człowieka” (Koh 12,13). Żadne uwielbianie Boga bez równoczesnego posłuszeństwa Jego przykazaniom nie będzie dla Niego radością. „Na tym bowiem polega miłość ku Bogu, że się przestrzega przykazań jego”. „Kto ucho odwraca, by Prawa nie słuchać, tego nawet modlitwa jest wstrętna” (1 J 5,3; Prz 28,9 BT).
Hołd, jaki należy się Bogu, ma swoje źródło w fakcie, że jest On Stwórcą i że wszystkie istoty zawdzięczają Mu swoje istnienie. Gdziekolwiek zaś w Biblii wyrażone zostało Jego oczekiwanie, że zostanie uczczony i wywyższony ponad pogańskie bóstwa, przytoczone zostało świadectwo Jego stwórczej mocy. „Nicością są bowiem wszyscy bogowie ludów, Pan zaś uczynił niebiosa” (Ps 96,5). „Z kim więc mnie porównacie, że mam mu być równy? — mówi Święty. Podnieście ku górze wasze oczy i patrzcie: Kto to stworzył?”. „Zaprawdę, tak oto mówi Pan, Stwórca niebios i Bóg, który uformował i uczynił ziemię; (…) Ja jestem Panem i nie mam sobie równego” (Iz 40,25- 26; 45,18 BWP). Psalmista mówi: „Wiedzcie, że Pan jest Bogiem; On nas uczynił, a nie my sami siebie”. „Pójdźcie, pokłońmy się i padnijmy na twarz! Klęknijmy przed Panem, który nas uczynił!” (Ps 100,3 DBG; 95,6). Święte istoty, które w niebie składają Bogu hołd, podają następujący powód oddawania Mu czci: „Godzien jesteś, Panie i Boże nasz, przyjąć chwałę i cześć, i moc, ponieważ Ty stworzyłeś wszystko” (Ap 4,11).
W czternastym rozdziale Księgi Apokalipsy ludzie zostali wezwani, aby oddać Bogu chwałę; proroctwo zaś ukazuje grupę tych, którzy w wyniku przyjęcia potrójnego poselstwa zachowują Boże przykazania. Jedno z nich bezpośrednio wskazuje na Boga jako Stwórcę. Czwarte przykazanie głosi: „Ale siódmego dnia jest sabat Pana, Boga twego (…) Gdyż w sześciu dniach uczynił Pan niebo i ziemię, morze i wszystko, co w nich jest, a siódmego dnia odpoczął. Dlatego Pan pobłogosławił dzień sabatu i poświęcił go” (Wj 20,10-11). Pan mówi także, że szabat jest „znakiem między mną i między wami, abyście wiedzieli żem Ja Pan, Bóg wasz” (Ez 20,20). Został też podany powód: „[B]o w sześciu dniach uczynił Pan niebo i ziemię, a dnia siódmego przestał i odpoczął” (Wj 31,17).
„Znaczenie szabatu jako pamiątki stworzenia polega na tym, że zawsze przedstawia on prawdziwą przyczynę, dla której Bogu należy się uwielbienie” — ponieważ On jest Stwórcą, a my Jego stworzeniem. „Szabat leży u podstaw oddawanej Bogu czci, ponieważ przekazuje wielką prawdę w sposób, który wywiera najgłębsze wrażenie, jakiego nie jest w stanie wywrzeć nic innego. Prawdziwym źródłem oddawania Bogu czci — nie jedynie siódmego dnia, ale w ogóle — jest różnica między Stwórcą a Jego stworzeniami. Ten fakt nigdy nie ulegnie przedawnieniu i nigdy też nie wolno o nim zapominać”408. Ludzie zawsze powinni być świadomi tego, że Bóg ustanowił szabat w Edenie, i tak długo, jak fakt, że jest On naszym Stwórcą, pozostaje przyczyną, dla której powinniśmy oddawać Mu cześć, tak długo szabat będzie tego znakiem i pamiątką. Gdyby powszechnie zachowywano ten dzień, myśli i uczucia człowieka kierowałyby się ku Stwórcy jako Temu, który godzien jest szacunku i czci; nie byłoby wtedy bałwochwalcy, ateisty czy niewierzącego. Zachowywanie szabatu jest znakiem lojalności wobec prawdziwego Boga, „który stworzył niebo i ziemię, i morze, i źródła wód”. Poselstwo, które wskazuje ludziom, aby czcili Boga i zachowywali Jego przykazania, będzie w konsekwencji szczególnie wzywać ich do przestrzegania czwartego przykazania.
-266-
W kontraście wobec tych, którzy zachowują przykazania Boże i mają wiarę Jezusa, trzeci anioł ukazuje inną grupę ludzi, przeciwko błędom których przedstawione zostaje uroczyste i poważne ostrzeżenie: „Jeżeli ktoś odda pokłon zwierzęciu i jego posągowi i przyjmie znamię na swoje czoło lub na swoją rękę, i on pić będzie samo czyste wino gniewu Bożego” (Ap 14,9-10). Do zrozumienia tego poselstwa potrzebna jest właściwa interpretacja użytych tu symboli. Co oznacza bestia, obraz i znak?409.
Wątek proroctwa, w którym znajdują się te symbole, rozpoczyna się w dwunastym rozdziale Księgi Apokalipsy obrazem smoka, który chce zniszczyć Chrystusa przy Jego narodzinach. Mianem smoka określony zostaje szatan (Ap 12,9); to on pobudził Heroda do zabicia Chrystusa. Jednak głównym narzędziem szatana w walce przeciw Chrystusowi i Jego ludowi w pierwszych stuleciach ery chrześcijaństwa było Imperium Rzymskie, w którym dominowały religie pogańskie. W ten sposób smok, początkowo symbolizujący szatana, równocześnie symbolizuje pogański Rzym.
W trzynastym rozdziale opisana jest inna bestia, „podobna do pantery”, której smok przekazał „swoją siłę, swój tron i wielką władzę” (Ap 13,1-10 BWP). Symbol ten, jak wierzy wielu protestantów, przedstawia papiestwo, które stało się spadkobiercą siły, tronu i władzy, jakie kiedyś posiadało dawne Imperium Rzymskie. Na temat bestii podobnej do pantery powiedziano: „I dano mu [zwierzęciu] paszczę mówiącą rzeczy wyniosłe i bluźniercze (…). I otworzyło paszczę swoją, by bluźnić przeciwko Bogu, bluźnić przeciwko imieniu jego i przybytkowi jego, przeciwko tym, którzy mieszkają w niebie. I dozwolono mu wszcząć walkę ze świętymi i zwyciężać ich; dano mu też władzę nad wszystkimi plemionami i ludami, i językami, i narodami”. Proroctwo to, niemal identyczne z opisem małego rogu z siódmego rozdziału Księgi Daniela, bezsprzecznie wskazuje na papiestwo.
„[D]ana mu też została moc, aby sprawowało władzę przez czterdzieści dwa miesiące” (DBG). Następnie prorok mówi: „A jedna z głów jego była śmiertelnie raniona” oraz: „Jeśli kto w pojmanie wiedzie, w pojmanie pójdzie; jeśli kto mieczem zabije, musi i on być mieczem zabity”. Czterdzieści dwa miesiące oznaczają ten sam okres co „czas i czasy, i pół czasu”, trzy i pół roku albo 1260 dni opisane w siódmym rozdziale Księgi Daniela — okres, w którym władza papieska miała prześladować lud Boży. Ten okres, jak już wspomniano we wcześniejszych rozdziałach, rozpoczął się wraz z początkiem papieskiej supremacji w roku 538, a zakończył się w roku 1798. W chwili gdy papież został pojmany przez francuską armię, władzy papiestwa zadano śmiertelną ranę i wypełniła się przepowiednia: „Jeśli ktoś do niewoli prowadzi, do niewoli pójdzie” (DBG).
W tym miejscu pojawia się kolejny symbol. Prorok mówi: „I widziałem inne zwierzę, wychodzące z ziemi, które miało dwa rogi podobne do baranich” (Ap 13,11). Zarówno wygląd tej bestii, jak i sposób jej pojawienia się wskazują, że naród, który symbolizuje, nie przypomina w niczym tych, które przedstawione zostały we wcześniejszych symbolach. Wielkie królestwa, które rządziły światem, przedstawione zostały prorokowi Danielowi jako drapieżne bestie pojawiające się, gdy „cztery wiatry niebieskie wzburzyły Wielkie Morze” (Dn 7,2). W siedemnastym rozdziale Księgi Apokalipsy anioł wyjaśnił, że wody symbolizują „ludy i tłumy, i narody, i języki” (Ap 17,15). Wiatry są symbolem konfliktu. Cztery wiatry niebieskie nad wielkim morzem przedstawiają straszliwe sceny podboju i rewolucji, przez które królestwa zdobywały władzę.
Jednak bestię z rogami podobnymi do baranich widziano „wychodzącą z ziemi”. Zamiast obalać inne królestwa, aby ustanowić własne rządy, naród przedstawiony w taki sposób musiał powstać na terenie wyjątkowo niezamieszkałym i rozwijać się stopniowo na drodze pokojowej. Nie mógł więc pojawić się wśród licznych i walczących między sobą narodów Starego Świata — owego wzburzonego morza „ludów i tłumów, i narodów, i języków”. Należało go szukać na półkuli zachodniej.